Macarena is een lieve hond die al meer dan 5 jaar in de shelter woont. Zij weet ondertussen dat de mensen niet voor haar komen.. maar ze blijft dromen van een eigen familie.
Van haar verleden is weinig geweten, maar ze had geen gelukkig leven. Macarena loopt een beetje mank omdat er vroeger op haar geschoten werd.

in de shelter

Macarena geniet van haar leven bij Marie-Anne en podencootje Canella

21 maart 2011

Heel dikwijls droom ik er van dat er nooit geen dierenleed meer zal bestaan.
Wat zou ik een gelukkig mens zijn..

Of moet ik zeggen…gelukkiger.

Ik ben gelukkig met mijn 2 geadopteerde honden, Canella en sinds kort Macarena.

20 jaar heb ik in Spanje in de asielen gewerkt en als je die oogjes ziet die verlangen naar
vrijheid, naar liefde, naar een warm mandje.
De pootjes die door de tralies steken alsof ze willen zeggen, neem me mee, ik zal lief voor je zijn.
Het zijn beelden die ik nooit vergeet.
Ik wordt zo droevig als er weer ergens een nest puppy’s voor geld op de wereld gezet wordt
of als mensen de moeite niet doen om hun hond te laten steriliseren.

Een hond adopteren is het mooiste wat je kunt doen.
De dankbaarheid dat je in hun ogen kunt lezen, al zijn ze nog zo bang voor hun nieuwe wereldje
Als ik ’s morgens opsta en ik wordt “besprongen” van blijdschap…joepie, het vrouwtje is wakker:-)
dan kan mijn dag niet meer stuk..

Ik geniet als ik met hen wandel, ik heb ze weer zelfvertrouwen gegeven denk ik dan.
Al zijn ze nog steeds op hun hoede.
Ik geniet als ik ’s avonds met hen op de zetel zit en ze om de beurt hun knuffeltjes geef,
wat ze in dank aanvaarden….ze komen dan zo lekker dicht tegen je aanliggen:-)
Ik geniet als ik er aan denk dat ik de mogelijkheid heb om ze een beter leven te geven.
Een leven dat elke hond verdiend.

Toch zijn er nog mensen die bang zijn om een hond te adopteren..
Jammer, ze weten niet wat ze missen!
Als ik er aan denk dat ondanks hun soms harde verleden, ze het vertrouwen in de mens
niet verloren zijn, dan krijg ik tranen in m’n ogen.
Mijn laatste hond heeft 5 jaar shelter leven achter de rug, ze moest aan alles wennen.
Ook aan een warm mandje, een zacht tapijt, de aandacht, de knuffels….
Het verkeer buiten, de mensen, fietsen, auto’s, andere geuren..
Het is zo hartverwarmend als je ziet dat ze hun nieuw baasje vertrouwen en als ze konden praten
zouden ze je zeggen dat ze blij zijn met hun nieuwe leven.
Maar ze doen dat op een andere manier…door te kwispelen met hun staartje,
door je van die kleffe natte lebbertjes te geven, door blij te zijn als je na een paar uurtjes
winkelen weer thuis komt, door de aandacht die ze je geven als je een beetje verdrietig bent,
Ik zou ze voor geen goud meer willen missen!

Al de honden die ik ooit geadopteerd heb, hebben mij gemaakt tot wie ik ben..
Een gelukkig mens…
Ik kan het iedereen aanraden, echt waar!!

Marie-Anne